تاثیر خودکار آمدی شغلی از طریق نقش واسط جو توسعه منابع انسانی بر تعلق خاطر کاری پرستاران بیمارستان های تربت حیدریه

امروزه در این محیط رقابتی و به سرعت در حال تغییر، علاوه بر جذب کارکنان توانمند، تسخیر قلب وذهن آن ها برای رسیدن به سطح بالایی از عملکرد، چالشی اساسی برای مدیران است. افزایش تعلق خاطر می تواند اثر معناداری بر عملکرد در سطح فردی، تیمی و سازمانی داشته باشد. هدف از این تحقیق بررسی اثر خودکارآمدی شغلی و جو توسعه منابع انسانی بر تعلق خاطر کاری پرستاران بیمارستان های تربت حیدریه است. به علاوه اثر میانجی گری جو توسعه منابع انسانی بر خودکارآمدی شغلی و تعلق خاطر کاری بررسی می شود. 131 پرستار به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه استفاده شد. روایی پرسشنامه علاوه بر تأیید تحقیقات قبلی، از نظرات اساتید راهنما و مشاور و تعدادی از خبرگان رشته مدیریت به منظور روایی محتوایی و از تحلیل عاملی تأییدی به منظور روایی سازه استفاده شد و برای سنجش پایایی پرسشنامه از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. تست فرضیه ها با روش مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد و به طور خاص از روش بارُن و کنی برای تست فرضیه ی اثر میانجی استفاده شد. رابطه معناداری بین تمام متغیرهای تحقیق یافت شد و تمام فرضیه های تحقیق تایید شدند. علاوه بر آن، این تحقیق نشان داد که جو توسعه منابع انسانی به طور جزئی رابطه بین تعلق خاطر و خودکارآمدی را میانجی گری می کند.